Članom 107. Zakona o radu („Sl. glasnik RS“, br. 24/2005, 61/2005, 54/2009, 32/2013 i 75/2014 – dalje: Zakon), utvrđeno je da se osnovna zarada određuje na osnovu uslova utvrđenih Pravilnikom o organizaciji i sistematizaciji poslova, potrebnih za rad na poslovima za koje je zaposleni zaključio ugovor o radu i vremena provedenog na radu. Opštim aktom (kolektivni ugovor i pravilnikom o radu) se utvrđuju elementi za obračun i isplatu osnovne zarade.
Članom 111. Zakona, propisano je da zaposleni ima pravo na minimalnu zaradu za standardni učinak i vreme provedeno na radu. Minimalna zarada određuje se na osnovu minimalne cene rada utvrđene u skladu sa navedenim zakonom, vremena provedenog na radu i poreza i doprinosa koji se plaćaju iz zarade.
Poslodavac je dužan da minimalnu zaradu isplati zaposlenom u visini koja se određuje na osnovu odluke o minimalnoj ceni rada koja važi za mesec u kojem se vrši isplata. Zaposleni koji prima minimalnu zaradu, ima pravo na uvećanu zaradu iz člana 108. ovog zakona, na naknadu troškova i druga primanja koja se smatraju zaradom u skladu sa zakonom.
Prema tome, zaposleni za standardni radni učinak i vreme provedeno na radu ima pravo na osnovnu zaradu, u skladu sa opštim aktom i ugovorom o radu, a najmanje u visini minimalne zarade.
U konkretnom slučaju ovo znači, da je poslodavac dužan da zaposlenom isplati osnovnu zaradu na osnovu elemenata utvrđenih Kolektivnim ugovorom **** (kod poslodavca) i ugovorom o radu i to u iznosu koji ne može biti niži od minimalne zarade utvrđene na osnovu minimalne cene rada koja važi za mesec u kojem se vrši isplata, uvećane za pripadajući porez i doprinose iz zarade.
Mišljenje Ministarstva za rad, zapošljavanje, boračka i socijalna pitanja, br. 112-07-173/2015-02 od 8.4.2015. godine
